Tien jaar. Onze dochter is bijna een tiener. Ik ben zo ongelofelijk trots op haar. Ze wordt zo groot. Ze is stoer met haar stuntstep en skateboard, dwars en opstandig als een beginnende puber, maar ook zo sensitief, lief en zorgzaam. Ze groeit als kool. Soms komt er ineens een golf puberzweet voorbij en ze zet zich met regelmaat tegen me af. Ze roept: ‘Ja, ik heb mijn gymspullen gepakt, bemoei je er toch niet mee’ maar ook: ‘Je moet meefietsen naar het fietsenhok mam, ik wil niet alleen.’ Vervolgens sta ik daar braaf te wachten op mijn dochter, is de vogel (zonder dag te zeggen) gevlogen. Toch kruipt ze gelukkig ook nog heel vaak op mijn schoot om te knuffelen. Ze kan intens genieten, de mooiste dingen knutselen, ze is heel creatief en ze danst en zingt zich door het leven. Aan niets is te zien dat ze een moeilijke start had, behalve aan het litteken onder haar schouderblad. Ze draagt het met trots. Een knokker, een vechter, die, toen ze eenmaal geboren was, met open ogen de wereld inkeek, nieuwsgierig, maar ook alsof ze alles al wist. Dat gevoel heb ik nog vaak bij haar. Dat je haar niets wijs hoeft te maken. Dat ze veel meer weet dan wij denken. Dat ze ons al vier stappen voor is. Soms heeft ze het moeilijk en legt ze de lat te hoog en is ze veel te streng voor zichzelf. Ik gun haar zachtheid. Dat ze inziet hoe mooi ze is. Dat ze haar sensitiviteit als haar kracht gaat zien. Dat ze goed genoeg is. Eigenlijk is zij mijn spiegel.
Vandaag, precies tien jaar geleden was ik 34 jaar en 24 weken zwanger van haar, ons eerste kindje. Het was lente, de zon scheen, ik had een prachtige buik. Er groeide een nieuw leven in mij, maar ik was in een complete staat van radeloosheid en hopeloosheid. Ik kon niet meer en werd opgenomen. Wat begon op een roze wolk, werd een ware hel, diep donker. Ik sliep nauwelijks, leefde in een isolement en ik was 24 uur per dag aan het overleven als gevolg van een zware prenatale depressie en een angststoornis. Het nam mij over. Binnen enkele maanden was ik nog maar een schim van mezelf en gleed ik steeds verder af. Wat zo mooi begon, eindigde zwaar depressief, suïcidaal en zwanger in een opname op de psychiatrische afdeling van het LUMC. Ik heb zelf gesmeekt om me er heen te brengen. Het is het grootste cadeau geweest wat ik mezelf en de kleine in mijn buik heb kunnen geven en het is veruit het dapperste wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Om hulp vragen.
In de weken voor de opname werd door mijn behandelend artsen besloten te starten met medicatie. Ik wilde dit zelf niet vanwege de risico’s voor de baby, maar doordat mijn stress, angst en depressie ontembaar leken, moest er worden ingegrepen om erger te voorkomen. Ik ging overstag. De dosis werd echter veel te snel opgehoogd waardoor ik zo uit de bocht ben gevlogen en ik suïcidaal werd. Ik kan niet uitleggen hoe het voelt om de controle totaal te verliezen. Ik heb 2 maanden in het ziekenhuis doorgebracht, alleen op mijn kamer. Door hele goede traumatherapie (EMDR) ging ik 4 weken voordat ze geboren werd met ontslag. Eenmaal thuis ben ik gaan schrijven aan een boek (dat nog lang niet af is en misschien wel nooit afkomt) met de titel: ‘We noemen haar Bertje.’ Om mijn ervaringen een plek te geven. Naast schrijven maakte ik de mooiste babykamer en genoot ik van de laatste loodjes. Toen had ik nog geen idee dat de achtbaan waarin wij hadden gezeten maar tijdelijk gestopt was en dat ons nog een paar loopings stonden te wachten. Dit was nog maar het begin…
Op 19 augustus 2013 op de trouwdag van mijn ouders werd Sofia Klaartje geboren. Vernoemd naar mijn sterke en lieve oma Klaartje. Een klein, lief meisje. Ze huilde nauwelijks toen ze op mijn borst werd gelegd. Later bleek dat ze daar ook de kracht ook niet voor had. Diezelfde nacht dreigde ons meisje te stikken, ze liep blauw aan en werd naar de reanimatiekamer gebracht. De dag erna werd ze zieker en zieker en na twee dagen onzekerheid bleek dat Sofia Klaartje een vernauwing in haar aorta had. Toen ze een week oud was, werd ze succesvol geopereerd. Met haar geboorte viel een zware last van mij af. Donkere wolken maakte plaats voor zonlicht en hoop. Ik was niet meer omver te blazen, onaantastbaar leek ik. Een oer gevoel kwam in mij naar boven. Ook dit, hoe zwaar ook, kon ik dragen. Ik was moeder en liet me mijn kind niet afnemen en zij, dapper als ze was, was niet van plan om op te geven. En zie waar we nu staan.
In de afgelopen tien jaar is er veel gebeurd. Ik heb het grote geluk gehad om nog twee keer moeder te worden van twee meisjes. Daar ben ik zo dankbaar voor. Natuurlijk ging dat niet vanzelf, maar mijn wens om nog een keer moeder te worden was zo groot, dat het won van het risico op een volgende depressie, of het risico op nog een kindje met een aangeboren hartafwijking. Ik heb me hierin niet laten leiden door angst, maar heb mijn gevoel durven volgen. Ik wilde al heel jong actrice en zangeres worden, maar nooit vond ik daarin het geluk, wat ik in het moederschap wel heb gevonden. Moeder zijn van drie prachtige dochters is de mooiste rol die ik mag spelen. De regisseur in mij vindt het moederschap echter soms ook moeilijk. Ze is kritisch op zichzelf, vergelijkt, geeft voortdurend feedback en legt de lat vaak te hoog en wil continue schaven en verbeteren. De zangeres laat haar stem vooral ’s avonds naast de bedjes klinken, of wanneer niemand luistert, maar houdt zich verder gedeisd en heeft ruimbaan gemaakt voor de schrijfster. De schrijfster doet dat wat de regisseur, de zangeres en de actrice in mij (nog) niet durven. Ze deelt haar ware verhaal. Hoe eng ze het ook vindt, na tien jaar vindt ze het tijd los te laten, de angst en schaamte opzij te zetten en het taboe en het zwijgen te doorbreken.
Een zwangerschap is niet altijd de roze wolk, waarop je eindeloos gelukkig uit zit te dijen. Met een genderrevealparty met roze, blauw of genderneutrale confetti, vuurwerk, ballonnen en taart. Een babyshower vol liefde en cadeaus met je twintig knappe vriendinnen (inclusief rammelende eierstokken), suffe spelletjes en een high tea met cake of makrons in de welbekende kleuren. Soms is een zwangerschap kut en de bevalling nog kutter (om maar in het thema te blijven). Soms voelt iemand zich kut, maar zie je het niet. Zwanger of niet, soms is het leven gewoon zwaar en daar mag veel meer over gepraat worden. Gewoon omdat het kan. Omdat we juist de neiging hebben om alleen onze successen te delen en je daardoor het gevoel zou kunnen krijgen dat je alleen bent in je leed en lot. Ik schaamde me dood en voelde me enorm schuldig, vooral naar dat kleintje in mijn buik.
Nu tien jaar later gaat het goed met me. Ik heb net als ieder mens zo mijn pieken en dalen, maar ik weet dat ik nu sterk genoeg ben om het te dragen. Toch kan dat nare gevoel me soms nog bekruipen. Het schuldgevoel wat soms nog aan me knaagt, als mijn meiden het moeilijk hebben. Het gevoel dat je het als moeder nooit goed genoeg kunt doen. Schaamte en angst voor het oordeel van anderen. ‘Wat zullen ze wel niet denken…’ Uiteindelijk weet ik dat ik zelf mijn ergste vijand ben en dat ik alles wat ik mijn dochters leer en geef, ook aan mezelf heb te geven. Ik leer meer stilstaan, in het hier en nu, in plaats van mezelf voorbij te rennen. Ik leer om op mijn gevoel te varen in plaats van tegen de stroom in. Ik leer te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn en probeer verdriet en pijn om wat geweest is een plek te geven. Geluk zit voor mij in de kleine dingen. De vogels die me wakker fluiten ’s ochtends. Merel die iedere ochtend vol levenszin opstaat en tegen me kletst met haar goed gevulde luier nog aan. Julia’s ondeugende kluitjes in haar wangen. Als zij zingt smelt ik. Hoe ze soms nog naast me kruipt in bed met die knokige knietjes. Sofia’s creativiteit en nieuwsgierigheid. Hoe zij danst, hoe ze lacht. Haar hand die heel soms mijn hand nog vastpakt. Ons gezin en dat we ondanks alles samen zijn.
Depressie is een klote ziekte en kan ten alle tijden toeslaan. Het kan komen en gaan. Hormonen kunnen zo met je op de loop gaan. Het kan iedereen overkomen. Ik heb me vaak alleen gevoeld. Maar ik was het niet en ben het niet. Laten we erover praten, delen, zodat de wond kan helen. Dat kan en mag en daar mag iedereen dan weer een mening over hebben… maar dat zegt niets over mij.
Prachtig geschreven 0lga. Mooi hoe je met het vragen van hulp er bent gekomen waar je nu bent. Je mag trots op jezelf zijn. Anderen kunnen hier een voorbeeld aan nemen. Blijf verder schrijven in je boek. Ooit komt het af. Wanneer?………dat maakt niets uit. Blijf positief en geniet van je prachtige gezin. Liefs
Bedankt voor je lieve woorden Elly! Ik ben ook ontzettend trots op de meiden en op mezelf!