Blog 1 Flower Power

In deze allereerste blog mag ik het eindelijk delen! Ik ben ontzettend trots en vind het zo bijzonder om met Sofia, Julia en Merel op de cover van NEX21 te staan. Wat een eer dat wij hiervoor benaderd zijn.

Zo glamoureus en stralend als deze foto is, was het afgelopen jaar voor mij en mijn gezin allerminst. Het was in alle opzichten een moeilijk en veelbewogen jaar, maar goed, voor wie niet, denk ik dan? Het land ging in lockdown en de theaters gingen dicht. Zingen was uit den boze. Ik was ineens gedwongen werkeloos. Voorstellingen werden gecanceld en mijn vuur leek langzaam te doven. Ik zat thuis, met kinderen en een partner op zolder. Thuis lesgeven aan drie meisjes in verschillende leeftijden, met andere leerbehoeftes bleek lastiger dan gedacht. De angst voor het onbekende virus maakte me onrustig. Maanden van thuiszitten,  gelukkig veelal in de zon, volgde.

Toen in het najaar de volgende golf over ons heen kwam en zingen, theater maken en regisseren niet meer op het programma stonden, begon ik met schrijven, puur als uitlaatklep. Het lied ‘Anders’ werd hieruit geboren. Het project Anders heeft mij door die nare golf heen gesleept. Het gaf me een doel. Ik moest en zou mijn verhaal vertellen en de kracht van muziek en theater laten zien, om anderen en misschien juist ook mezelf een hart onder de riem te steken. Het lied gaat over verlangen naar ‘gewoon normaal’  en is inmiddels meer dan 65.000 keer bekeken en heeft vooral de zorgsector, zorgverleners en getroffenen omarmd in een zo moeilijke tijd.

In januari kwamen we weer in een totale lockdown terecht en ik was de wanhoop nabij. Weer thuisscholen…

Ik ben mijn ervaringen als ‘thuisjuf’, gaan delen in een dagelijkse blog op facebook  ‘Basisschool De Strijkkraal’. Ik hoopte dat mensen zich zouden herkennen in de verhalen en ik wilde vooral laten zien dat het allemaal niet perfect hoeft, dat het een bijzondere situatie betreft en dat we als ouders niet meer dan ons best kunnen doen. Een beetje humor en relativering in de chaos. 27 lesdagen op basisschool ‘De Strijkkraal’ volgden totdat ze eindelijk weer naar school mochten.  

Toen ik in maart weer aan het werk mocht, werd ons gezin getroffen door Covid-19. Mijn partner en kinderen kwamen hier met een paar dagen snotteren en hoesten goed vanaf, maar ik ben echt flink ziek geweest. Drie weken koorts, benauwdheid en alle bijverschijnselen die je kunt hebben. Daarnaast verloren wij in diezelfde week een een dierbare uit onze familie. Het was een donkere en moeilijke tijd. We konden als gezin wel een lichtpuntje gebruiken.

Begin mei belde Monica Stuurop mij met de vraag of ik voor het thema Flower Power van de Nex21 het covermodel wilde zijn? ‘Iets met een witte jurk en bloemen, op jouw favoriete plek de Koele Costa. De foto’s maak ik en je bent aangedragen door Jose Verlaan-Moree’ vertelde ze.   Monica en Jose, twee creatieve vrouwen die ik bewonder. Daar kon ik natuurlijk niks anders dan: ‘Ja’ opzeggen. Die dagen daarna brak het zweet me echter uit. Nog ziek, zwak en misselijk, de coronakilo’s, de stress, mijn algehele conditie en de genoemde witte jurk (ik herhaal wit, kleedt niet af) spookte door mijn hoofd. Waar heb ik in hemelsnaam ‘ja’ tegen gezegd? Dit was zo buiten mijn comfortzone. Maar aan de andere kant, ik had dit jaar al wel voor hetere vuren gestaan, dus wat kon mij nou precies gebeuren? 

Jose brak het ijs met een interview op het strand  bij de Koele Costa begin juni. Een leuke ontmoeting en een heerlijk, eerlijk gesprek met wederzijdse bewondering voor elkaars werk en schrijfstijl. Een aantal weken later volgde de fotoshoot. Ik heb de meisjes voorgelogen dat we voor Monica’s afstudeerproject op de foto gingen. Mijn meisjes kunnen namelijk slecht geheimen bewaren en vertellen alles vrolijk door aan iedereen die het maar horen wil horen en dit was een topsecret missie! Een dag voor de shoot bestak mijn oudste dochter het om al haar Albert Heijn EK tattoos op haar lijfje te plakken. Sta je 1x in je leven met je dochters op een cover…zit er eentje onder de tattoos. Dus die dingen moesten eraf. Nagellak remover leek me niet wenselijk voor de huid,  Duct tape bleek een redder in nood. Papa plakte heel voorzichtig de plek af en trok dan, zoals een dokter een pleistertje eraf haalt, voorzichtig aan de tape, waarna de tattoo niet meer op de huid, maar wel op de tape zat.  Werkte als een trein. Alleen de tattoo onder haar oksel was pijnlijk. Maar wie bedenkt nou zo’n plek voor een tattoo? Jawel, mijn dochter!

De shoot was een feestje. Met een stralende zomerzon, Monica die mij en de meisjes zo prachtig op beeld heeft weten te vangen en mij altijd aan het lachen krijgt. Denida (Haarstyling by Denida) die ons op ons mooist heeft laten stralen. De geweldige bloemenboa, boeketjes, haardecoraties, bloemenbandjes van de lieve Sammy (Liefs Sammy uit Noordwijkerhout) en natuurlijk Kees Imthorn die altijd maar weer klaarstaat om een strandtentje op te zetten bij de Koele Costa waar ik me zo thuis voel. En dan deze drie geweldige dochters om me heen waar ik zo ongelofelijk trots op ben. Vanaf een afstandje genoot hun trotse papa. Soms valt alles op z’n plek. Dit was een dag met een gouden rand. Na alle ellende, een lichtpuntje in de duisternis. Na een jaar van hoge bergen en diepe dalen, succes en tegenslag, vreugde en verdriet, deuren die dicht gingen, openbaarde zich ook weer nieuwe kansen. Dit was er zo een die ik met beide handen heb aangegrepen en waar ik ongelofelijk trots op ben!