We naderen het einde van een bewogen 2021 en dat jaareinde is voor mij altijd een beetje een melancholisch moment. Een moment om even stil te staan en dat is voor mij op zich al een behoorlijke uitdaging, stilstaan. Stilstaan bij wat ik heb, stilstaan bij wat is geweest en stilstaan bij wat nog gaat komen, wat de toekomst ons zal brengen. Wat heb ik een fijne familie en gezin, met drie fantastische dochters waar ik ongelooflijk trots op ben. Wat doen ze het goed, ondanks alles. Wat een creatieve doorzetters, die van niets, altijd iets weten te maken. Geef ze een wc rol, een doos, een melkpak, een touwtje en ze maken er iets magisch van. Deze meisjes die ondanks tegenslag gewoon doorgaan. Spelend, zingend, dansend, knutselend en lachend. Drie eigen persoonlijkheden, totaal verschillend maar met een gemene deler: hun temperament. Vuur, en dan bedoel ik geen lullig vlammetje, maar een wakkerend vuur, dat makkelijk oplaait en fel brand. Het knettert hier soms flink, de vonken vliegen ervan af letterlijk en figuurlijk. Maar ik hou van vuur, van de passie, de kracht, de warmte, het licht in het duister. We hebben geen openhaard, maar dat wordt hier rijkelijk gecompenseerd. Vuur was wel het thema van de maand december. Terwijl ik niets vermoedend de kerstboom van ballen voorzag, lagen op de tafel achter mij kindertekeningen te fikken doordat ze in een gezellig brandend kaarsje waren beland. Vriendlief zei heel kalm: ‘Ol, brand!’ en tilde de restanten van wat ooit Sofia’s tekening was en nu een vlam, uiterst beheerst naar de gootsteen. Mijn laptop die ernaast lag voelde warm aan, er hing een ietwat verbrande lucht in huis, maar daar bleef het gelukkig bij, althans voor dat moment. Iedereen moest mama alleen even plechtig beloven geen kaarsjes meer te branden wanneer er niet of nauwelijks toezicht was en zeker niet je tekeningen erin hangen. Nog geen week later vatte mijn eigen mobiel, die gedurende de nacht had liggen opladen, ‘s ochtends vlam en zorgde voor een brandend dekbed, die wederom net zo kalm en beheerst uit het raam werd gesmeten, tot grote verbazing van de meisjes die beneden een filmpje zaten te kijken en ineens een brandend dekbed voorbij zagen vliegen. We zijn een goeie dag bezig geweest om de hele bovenverdieping schoon te maken, alles te wassen en de chemische lucht weg te krijgen. De muren en plafonds werden vakkundig gedweild, en nee, ik wist niet dat dat tot de mogelijkheden behoorde. Het hield ons van de straat, nou ja, de winkelstraat dan, maar daar hadden we toch al weinig te zoeken gezien de lockdown en om nou voor een dekbed een gezellig dagje Antwerpen in te plannen, leek ons ook wat ongepast. Dus online een nieuw dekbed en overtrek besteld. Al met al een goede dagbesteding op een grijze en natte zondag vlak voor kerst. Die lockdown sloeg hier overigens in als een bom. Thema vuur blijft, want ook ik ben regelmatig licht ontvlambaar. Daar kon ik vroeger in de drama les nog lekker op los gaan, vuur als uitlaatklep in een scene (toch Vera Boots?), maar dat is thuis echt onwenselijk. Het gedoe met snottebellen, continue zieke kinderen, in welke vorm dan ook, spugend, hoestend en proestend, koorts, diarree, het begon al aardig zijn tol te eisen. Mogen ze wel, mogen ze niet naar school? Weer een test en nog eentje, nog een diploma erbij. Uiteindelijk was ook een thuistest voldoende, maar wat een eindeloos gezeik zeg. Ik was zelf de hele maand chronisch verkouden. En dan als klap op de vuurpijl (die je om de oren vliegen, ook op klaarlichte dag, maar ik wil heus niet alleen maar zeuren) die allesvernietigende lockdown. Ik had hem zelf al wel zien aankomen, maar de meisjes verheugden zich zo op het kerstdiner op school, dat door de maatregelen tot grote teleurstelling van menig kind al werd veranderd in een ontbijt omdat na 17.00 uur nog iets ondernemen niet meer tot de opties behoorde. Maar nu zelfs dat ontbijt niet meer haalbaar bleek, bleven de waterlanders hier niet uit. Julia jammerde wederom: ‘Ik haat Corona. Doordat iemand in China vleermuizen eet, heb ik weer geen kerstdiner!’ Nou dan sta je als moeder en juf wel even met je mond vol tanden. Mijn vuurtje ging er ook niet bepaald van aan, sterker nog, ik voelde me uitgeblust. Er gebeurt veel te veel tegelijk. Iedereen krijgt een hoop te verwerken en te verstouwen. Soms lijkt ellende zich op te stapelen als onplezierige cadeaus onder een kerstboom en tel daarbij weinig afleiding op, weinig sociale contacten of leuke uitjes, dat is nou niet bepaald een goed recept om de toch al donkere dagen voor kerstmis door te komen. En ik voel me ondanks 870 Facebook vrienden, soms alleen. Ja ik zeg het hardop en ik weet dat er mensen zijn die echt alleen zijn en dus heb ik misschien helemaal niet het recht om dit te zeggen, maar toch voelt het soms zo en daarbij wil ik ook echt niets afdoen aan mijn lieve kinderen en de mensen die er wel degelijk voor me zijn. Dat ik ook nog mijn ouders bijna 4 weken moest missen doordat die k..Corona ook hun niet bespaard bleef, dat was de druppel. Voor iedereen die weet hoe close ik met ze ben, weet hoe moeilijk ik dit vond en hoeveel zorgen ik me maakte. Gelukkig zaten we 2e kerstdag compleet aan tafel, mijn ouders weer blakend van gezondheid. Dus: Count your blessings. We zijn gezond en dat is al wat telt en wij weten als geen ander hoe waardevol dat is. Dus vol goede moed bereid ik me nu stilletjes voor op een gedeeltelijke heropening van onze Basisschool De Strijkkraal, je weet maar nooit. Gedeeltelijk, want in tegenstelling tot vorig jaar, waar ik nog een niet-essentiële theatermaker en zangeres was, ben ik nu een essentiële onderwijs assistente/ juf op de allerleukste Daltonschool Klaverweide, waar ik het zo naar mijn zin heb en waar mijn werk altijd doorgaat, wat er ook gebeurt. Om deze zoveelste lockdown door te kunnen komen, tover ik deze kerstvakantie alvast wat leuke activiteiten uit de hoge hoed, om de kinderen en mezelf tevreden te houden. We knutselen erop los, we bakken koekjes, maken knikkerbanen op het strand, voetballen in het bos, we zingen om de piano van een kindje ooit geboren in een stal, we drinken warme chocolademelk met slagroom, we verbouwen de kinderkamers, kleine meisjes slapen ineens in grote bedden en last but not least, hebben we mijn erfenis van wijlen Tante Cor en Ome Jan, een prachtige sjoelbak met 30 bijbehorende wedstrijdstenen opgepoetst en de baan glijdt als een zonnetje. Mijn humeur knapt er zienderogen van op en het brengt me terug naar vroeger tijden. Terug naar mijn jeugd. Naar kerstmis met mijn ouders, mijn broer en met mijn oma Klaartje en naar de vele potjes samen sjoelen. De stenen die door de kamer vlogen, mijn vader die te hard brulde dat je toch echt in de drie moest gooien (alsof ik dat zelf niet zag) en mijn lieve oma Klaartje, die zo heerlijk fanatiek was. Mijn oma, die net als mijn dochter Julia nu ook doet, ook altijd met haar tong uit haar mond sjoelde, gewoon omdat het kan. Mijn hart maakt een sprongetje, omdat ik iets van haar terug zie in mijn kinderen. Sjoelen brengt zoveel fijne herinneringen naar boven. Het neemt me mee terug naar jaarlijkse sjoelcompetities op 1 januari met vrienden. Wat een heerlijke avonden om een nieuwjaar mee te beginnen. Samen eten en daarna los op de sjoelbakken en de lol die we hadden. Alleen al bij de teamverdeling. Peper op de baan en gaan met die banaan. Hilarische taferelen toen ik tijdens een sjoel-out voor de beker, blufte dat ik de ander van tafel zou sjoelen en dat vervolgens ook deed, zelfs met mijn ogen dicht. Hoe je soms ineens iets zo kan missen. Nu maken we nieuwe herinneringen met ons gezin. Met opa en oma en de meisjes rondom de bak. Opa die wederom roept dat je echt op de drie moet mikken. Sofia die als een kamikaze op de bak tekeer gaat. Precies haar moeder. Ik koester deze momenten, omdat alles soms ineens totaal anders kan zijn en je leven een heel andere wending kan nemen. En dus hef ik het glas.
Ik proost op wat ik heb
maar ook op wie ik mis
Ik proost op iedereen op afstand
en wie er niet meer is
Ik proost op gisteren
Ik proost op morgen
op dat wat is geweest
Ik proost op oud en ook op nieuw
Ik proost op nu het meest
Een fijne jaarwisseling allemaal en blijf gezond!