
‘Heb je nog goede voornemens?’ vroeg ik in een opwelling en tegen alle verwachtingen in.’
Hij: ‘Nee’
‘Oh, ik dacht misschien ga je het allemaal anders doen in 2025?’
Ik heb het los te laten.
Ik wil wel anders, maar het ligt gewoonweg niet in mijn macht.
Ik heb alles geprobeerd.
Ik kan alleen verantwoordelijkheid dragen voor mijn stuk en ervan leren.
Ik kan mezelf in elk geval in de spiegel aankijken en zeggen dat ik er alles aan gedaan heb.
Ik kon en kan niets veranderen aan de situatie, ik kan de ander niet veranderen.
Ik ben niet voor niets weggegaan.
Ik kan alleen veranderen hoe ik ermee omga.
Accepteren kun je leren. Ik ben druk in de leer.
Ik heb jaren geprobeerd mezelf in een mal te gieten, te voldoen aan het perfecte plaatje.
Het heilige huisje overeind houden.
Gedreven door angst en onzekerheid, ongelijkheid, afhankelijkheid, op mijn tenen lopend, ongelukkig, verdrietig, depressief en ver weggedreven van mezelf, van alles en iedereen.
Totdat ik het zag.
Tot ik begreep waar ik onderdeel van was.
En als je het eenmaal ziet, dan kun je het niet “niet meer zien.”
Heel voorzichtig, beetje bij beetje ging ik praten, eerst met een vriendin.
Beetje bij beetje durfde ik te delen.
Het verhaal achter de stralende coverfoto van de Nex, het perfecte plaatje.
Moeder en haar kroost.
Vier dappere vrouwen.
Een witte zwaan met haar jonkies beschermend onder haar vleugels.
Krachtig, maar sensitief.
Stoer en lief.
Doodongelukkig, depressief en destructief.
Dat zie je niet.
Ik was het wel.
Ik wilde niet meer.
Ik was op.
Totaal leeggezogen.
En het lag aan mij, daar was ik van overtuigd, want als je iets maar vaak genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven.
Een paar jaar eerder was ik in de totale chaos en wirwar van systemen waar ik onderdeel van was, iets verloren waar ik heel erg veel van hield en waar mijn hart lag.
Ik was radeloos, maar ontdekte in die strijd iets waarvan ik al heel lang wist dat het in me zat, ergens ver weg en heel goed verborgen.
Weggestopt in het achterste laadje in de krochten van mijn ziel.
Ik moest er heel diep voor wegzakken en ik ging heel hard op mijn bek. Schrijven. Het lag vlak naast de plek waar ik zo pijnlijk en met een smak terecht was gekomen. Het bleek mijn steun en toeverlaat in bange tijden, mijn super kracht, mijn uitlaatklep, mijn doel.
Ik had het zo nodig om mijn gevoel, maar ook mijn angst, pijn en verdriet om te kunnen zetten in iets. Iets wat nut had, ertoe deed. De woorden bleven stromen, bleven maar komen. Ik wilde niet langer stil zijn, ik kon gewoonweg niet meer stil zijn, niet meer zwijgen, het moest eruit.
Alsof je een kurk uit een vat haalt en de wijn eruit blijft gulpen, blijft stromen. Ik liet los.
Ik ging in de kerstvakantie met de oudste twee naar Wicked. De meiden en ik werden door de film gegrepen. Ik kan de muziek dromen en ik huilde tranen met tuiten bij Defying Gravity
Something has changed within me
Something is not the same
I’m through with playing by the rules of someone else’s game.
Too late for second guessing
Too late to go back to sleep
It’s time to trust my instincts close my eyes and leap
It’s time to try defying gravity…
And you won’t bring me down…
Een film over trouw aan jezelf blijven en je hart volgen.
Jezelf kunnen zijn. Vastberadenheid, vriendschap, liefde en je intuïtie volgen. Zorgen voor elkaar. Grenzen stellen en voor jezelf opkomen, ondanks de gevolgen die dit zou kunnen hebben voor je toekomst. Loslaten.
Ik laat smaadcampagnes voor wat ze zijn.
Laat de haters haten.
Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt haar wel.
Laat maar over je praten, roddelen.
Laat ze roepen, schreeuwen en tieren.
Je hoeft niet te reageren.
Ik hoef niets met negatieve energie.
Het is helemaal van de ander.
Ik hoef me niet (meer) te verdedigen.
Het is mijn leven.
Het is mijn weg.
Ik wil niet meer zwijgen en bang zijn voor wat de buitenwereld van me denkt, of vindt.
Ik heb namelijk niets (meer) te verliezen.
Ik geef alleen mijn grens aan.
Zullen we vrouwen die zich uitspreken serieus nemen?
Een vrouw, een moeder die haar grens aangeeft is niet gek.
Ze wil rust en veiligheid en beschermt zichzelf en haar kinderen tegen kwaad.
‘Stop hou op!’ betekent tenslotte: Ophouden!
Als de ander jou vervolgens niet respecteert, ongeacht of het je man, je vrouw, je ex-partner, je kinderen, je ouders, je vriend of vriendin, je buurman, buurvrouw, de Gemeente Noordwijk, de burgemeester, een ambtenaar in functie (van Volkshuisvesting waarvan je totaal afhankelijk bent) een hulpverlener, een leerkracht, een muzikant, een popidool, lid van de Tweede Kamer, putje schepper op zee, de paus, of de fucking President van Amerika is, dan mogen mijn dochters zich uitspreken, voor zichzelf opkomen, hun grens aangeven en zeggen: ‘Verrek en vertrek!’
Goed voorbeeld doet namelijk volgen…