Hoera vakantie! Ze waren er helemaal aan toe! Moe van het leren, moe van alles, gewoon even niets, geen gehaast, geen geren en gevlieg. Voor mama geen broodbakken vullen, broodjes smeren en 6:15 uur op, race tegen de klok, te laat komen, of precies net op tijd, gewoon even rust in de tent.
Het klonk mij ook als muziek in de oren, terwijl ik eigenlijk pas net weer begonnen was met werken, maar dat verhuizen joh, dat gaat je echt niet in de koude kleren zitten. Het was pittig. Maar als je dan eenmaal weer gesetteld bent begint het grote genieten. Dit is echt absoluut mijn huis. Ik heb me nog nergens zo snel thuis gevoeld als hier. Wat een fijne plek. Zo licht, zo ruim, zo vrij, zo eigen al. Met z’n vieren in een kamer slapen is een groot succes. Knus en gezellig. Het enige waar ik een beetje last van heb is het gevecht om de dekens. Soof heeft de neiging om het twee meter dekbed volledig op te eisen, zich erin te rollen, dus ik word ’s nachts nog wel eens wakker doordat ik dan ‘bloot’ kom te liggen. Kkkkkkoudddddd… Julia heeft ook een twee persoons bed en heeft al aangeboden dat ik bij haar kan komen liggen als Sofia zich weer eens ingenesteld heeft. Maar wat schetst gisterenavond mijn verbazing, Julia doet precies hetzelfde. Het was kiezen tussen twee opties koud.
Over koud gesproken. Boer zoekt vrouw. Ik krijg het er maar niet warm van. Eigenlijk is het naast ijskoud ook nog eens slaapverwekkend. Maar ik deed gisteren toch weer een verwoede poging. Ik ben geen type die opgeeft (ik kan eindeloos blijven trekken aan een dood paard) maar holy fuck, er zijn grenzen en dit is wederom echt bikkelen hoor. Niets is leuker dan naar een ontluikende liefde te kijken toch? Maar hier vallen mijn luiken van dicht. Hier gaat je hart van op slot, dikke muur er omheen, je zet de vuurspugende draak weer in en een brede slotgracht ervoor. Mij niet bellen! Je geloof in liefde gaat met het gore afwaswater zo het putje in. Wat een treurige toestand. Dit moet je toch niet willen? Maar dat is gelijk mijn vraag. Wat willen deze mannen eigenlijk? Willen ze wel? Waar wachten ze dan in hemelsnaam op? Een wonder? Hoe denken ze het hart van een vrouw te veroveren? Door niets te doen? Door te kijken, vanaf een afstandje? Door niet te bewegen? Vertellen hoe moeilijk je het allemaal vindt? Dit zijn toch geen mannen? Dit zijn helden op sokken. Vervolgens gaat zo’n ‘stoere boer’ zitten janken bij Yvonne en in plaats dat zij zo’n boer belerend en vermanend toespreekt: ‘Trek je zwaard, ben jij nou een ridder, kom in de aanval, je moet wel een beetje moeite doen, een vrouw wil veroverd worden. Nu heeft ze geen idee wat jij voelt. Jij bent aan zet. Go!’ Nee, niet Yvonne. Yvonne gaat als een ware curling moeder de boel oplossen en gaat zonder hem, met de vrouwen praten. Ik werd terplekke onwel. Het koud zweet brak me spontaan uit. Wat doe jij? Waarom? Het is een boer, geen kleuter! Ik weet, ik ben ook kritisch op mannen die alle grenzen overgaan, maar dit is werkelijk van een ander kaliber. Ik gil nu naar de t.v.: ‘Waar ben jij? Doe iets, raak haar dan aan! Waarom blijf je op afstand? Waar zit je? Ze bijt niet? Ze is toch met je in contact? Dat doet ze niet om dat ze je niet leuk vindt, dus go! Uit je comfortzone en een beetje rap!’ Dat gemekker: ‘Ik wil niemand pijn doen, dat vind ik zo erg! Ik kan gewoon niet kiezen…’ Nee, iemand in het ongewisse laten, dat is prettig. Iemand eindeloos aan het lijntje houden is liefdevol. Eerlijk duurt het langst Ruk dan die pleister er maar af, denk ik dan. Dan weet ze waar ze aan toe is. Kan die vrouw ook lekker door met breien, of punniken…of…hippisch ondernemen, of whatever… wel zo prettig!
Dan MAFS, alle hoop op de wetenschap is ook verloren… op onze lieve Peter uit Noordwijk en zijn Dancing Queen na, die laten zien dat ware liefde nog bestaat, is het verder, vrees ik vrij kansloos. Ik kan echt huilen om die twee. Zo open, kwetsbaar en eerlijk naar elkaar toe. Daar kunnen velen nog wat van leren. Verder in het programma een jongetje dat van toeten nog blazen weet en net uit een ei komt en alles nog moet leren, naar een kerel met een veel te groot ego, kleuter met accent die continue gekrenkt rondloopt (waar heb ik dat eerder gezien?) naar een iets te gladde man die in de plaatselijke winkel, de boel overneemt en zich in het museum als een recalcitrante puber gedraagt. En over koud gesproken. Marcella. Die heeft nooit warmte gekend vrees ik, komt vrij liefdeloos over en heeft ook een heel klein beetje moeite om dat uit te stralen. En dan druk ik me nog heel voorzichtig uit.
Gelukkig komt er ter compensatie een hogedrukgebied aan! Een warmtefront. Dat zal ze leren!