Na 17 dagen kon ik ze eindelijk weer in mijn armen sluiten…mijn meiden. Na een vakantie met hun vader kwamen ze poepie bruin op me afrennen die maandagochtend. Het leek wel een scène uit een film. Ze vielen in mijn armen. Tranen rolden onder mijn zonnebril vandaan, hoezeer ik ook mijn best deed ze te verbergen, het lukte me niet. ‘Wat is er mama, ben je verdrietig?’ ‘Nee lieve schatten, ik ben zo onwijs blij dat jullie er weer zijn en dat ik jullie kan knuffelen en vasthouden!’ Ik kon wel gillen van blijdschap. Ik huppelde over het strand. Ik voelde me lichter, opgelucht. Ze hadden genoten en waren blij me te zien. Hoewel ik me dapper door de eerste vakantieweek had heen geslagen, mijn agenda redelijk gevuld was, fijne afspraken met leuke mensen, viel de tweede week me zwaar. Er stonden nauwelijks afspraken in de agenda, mijn broer was op vakantie, mijn kinderen waren weg, dus ik was op mezelf aangewezen. Ik besloot mijn woning zoektocht nog maar eens onder de aandacht te brengen. Met geen enkel resultaat. Paniek. Ik blijf maar in die achtbaan zitten. Hij zal toch wel een keer tot stilstand komen? Met rust in het vooruitzicht had ik een week een strandhuisje geboekt. Het eerste weekend was ik alleen. Ik wist alleen niet dat het me zo zou aanvliegen. Ik schreef ooit deze tekst voor mijn (net gescheiden) personage in mijn afstudeervoorstelling “Koffie Verkeerd”:
‘Ik ben eigenlijk altijd al heel bang om alleen te zijn. Een leeg stil huis. Het tikken van de klok. Een tijdbom die niet afgaat. Dat ik dan om het getik te dempen gedoemd ben om in mezelf te gaan praten, omdat er gewoonweg niemand anders is. En als ik iets treurig vind dan zijn het mensen die in zichzelf praten. Dat ik dan tegen het middaguur weer die klote klok hoor tikken, terwijl ik in mijn eentje mijn boterham op kauw, en ondertussen geniet van het feit dat de tijden van stapels boterhammen smeren voor het gezin, voorbij zijn en dat ik dan roep dat ik daar altijd al een hekel aan had. Dat het enige uitje van de dag mijn onderonsje met mijn strijkbout is en dat ik zo naar dat moment van totale vreugde uitkijk, dat ik mijn schone was uit de kast trek, er een vreugdedansje op doe, zodat het goed gekreukt raakt, om vervolgens tegen mijn eigen wasgoed te zeggen: Tjongejongejonge, alsof ik niets beters te doen heb!’ Terwijl ik dan ook daadwerkelijk niets beters te doen heb…’
Ik kreeg na deze monoloog een open doekje. Het publiek moest zo hard lachen. Het is nu alsof ik een kijkje in de toekomst nam. Er valt alleen bar weinig te lachen. Ik krijg ook geen applaus. Wel stond in ieder huisje waar ik de afgelopen tijd heb gewoond, de klok stil. Zou het toeval zijn? Ik heb helaas geen strijkbout…dus geen vreugdedansjes. Wel bergen met wasgoed en geen wasmachine. Ik heb gelukkig wel een lieve moeder.
Maar goed, de pijnlijke stilte, en eenzaamheid, die zelfs bij de drukke en zonnige Koele Costa een thema was, maakte plaats voor reuring, want mijn favoriete drietal was terug. Ze kwamen niet met lege handen. Ze hadden ook iets voor me meegenomen. Twee zingende en pratende cactussen, die, ondanks dat ik er tijdens het videobellen al vriendelijk voor bedankt had, uiteraard toch mijn kant opkwamen, inclusief oplader voor als de arme krengen leeg zouden raken. Als ze gelijktijdig aangezet worden, wil je ze het liefst uit het raam smijten, maar op verjaardagen zingen ze bruusk enthousiast ‘Happy Birthday!’ Hebbedingetjes! Ik heb er nu op stille dagen, regelmatig een hoop lol mee, want zij herhalen wat ik zeg en dat is bijzonder geestig als je hardop tegen jezelf lult als er gewoonweg niemand anders is!
Daarnaast hadden de meisjes nog wat kleine souvenirs meegenomen. Irritant klein, maar ook verbazingwekkend groot. Jeukend ook. En ze waren met veel. Terug van weggeweest. Toevallig ontdekt op de avond voordat ze naar mij toe kwamen. Ik heb altijd geluk. En dus stonden de 5 dagen die wij nog samen hadden in ons strandhuisje, in het teken van hen waarvan ik de naam niet eens meer wil noemen. Tyfus beestjes. Klein klootzakjes. Pleuris huftertjes. Alles verruïnerende eikeltjes. Ik volgde mijn zelfgeschreven protocol van een paar blogs terug. Ik kan er inmiddels een boek over schrijven. Naast het volgen van het protocol genoten we vooral van elkaar. We vierden Merels verjaardag klein, maar groots op het strand.
Na twee weken volop genieten samen, zon, zee, strand, ijsjes, nog meer ijsjes, taart, shoppen, cultuurhappen, spelletjes en dagelijks kammen, leverde ik drie meisjes af bij hun vader en deed wat waar ik de eerste week van de vakantie mee was gestart. Ik maakte afspraken. Ik ging erop uit. Ik vierde mijn eerste jaar alleen. Mijn weg. Trots en dapper, moedig en sterk. Het is nog steeds de juiste keuze, ondanks alle shit die ik heb moeten doorstaan en nog. Wat een k.. jaar het is geweest, maar ondanks alle pijn en diep verdriet, zou ik het zo weer overdoen. Want het is mijn weg. Op het strand bracht ik een toost uit. Met mijn familie om me heen en de meiden in mijn gedachte. Ik voelde me heel even vrij van alles. Het liefst wilde ik even weg. De dag erna ik viel om. Koorts, loopneus, benauwd, hoesten, hoofdpijn en op mijn borst overal vlekken. Waar ik deze vakantie vaak alleen was, dacht Corona (she’s a bitch): ‘Meid, ik weet wat jij nodig hebt. Ik kom bij je op bezoek!’ Had ze niet hoeven doen! Corona trekt aan de noodrem en ineens staat de achtbaan stil. Ik wil het liefst heel hard wegrennen, maar ik heb er de kracht niet voor. Het is stil…en aangezien ik heel veel tijd heb, hieronder nog wat nuttige weetjes, iets om bij stil te staan:
*De symboliek van luizen:
Luizen kunnen worden gezien als boodschappers die ons iets proberen te vertellen. Ze symboliseren vaak de noodzaak van zelfreflectie en het opruimen van negatieve energieën. Luizen herinneren ons los te laten, reinigen, zowel fysiek als spiritueel, om ruimte te maken voor groei en transformatie.
Zijn ze godzijdank toch nog ergens goed voor! Ik heb nog het een en ander op te ruimen, niet dat ik dat niet wist, maar de luizen geven een gentle reminder. Stilstand is vooruitgang.
