Maandagochtend 26 augustus 2013. Vandaag 11 jaar geleden. 7 dagen oud.
Nog een zoentje op je neus, nog één knuffel, nog één liedje. Ik wieg je in mijn armen.
“Sweet little angel close your eyes” ik zing het zachtjes in je oor.
Ik stop mijn angst weg. Ik wil er niet aan denken. Ik probeer in het moment te blijven, bij jou. Ik wil blijven geloven dat het goed komt. Het komt goed. Zonder twijfel. Je bent een vechter. Je bent kwetsbaar maar zo sterk.
Je wordt op een groot bed gelegd en een team van professionals ontfermt zich over jou en stellen mij gerust. Ik mag je hand nog heel even vasthouden.
Ik wil je ook niet loslaten, maar ik moet, ik heb geen keus en jij ook niet. Ik blijf bij je tot je slaapt. Je bent in goede handen, ik laat je met tegenzin achter, ik laat je, hopelijk voor even, los.
De uren die volgen, kruipen langzaam, tergend traag voorbij. Ik zit als verdoofd, thuis achter de piano en zing me door de ochtend heen. Ik brand kaarsjes naast je foto op de tafel.
Dan ’s middags het alles verlossende telefoontje. De operatie is geslaagd.
De thoraxchirurg klinkt als een loodgieter die een leidinkje heeft vervangen: “We hebben anderhalve centimeter vernauwing weggehaald en er staat nog wat spanning op, maar ze is stabiel.”
Omdat een operatie bij een klein baby’tje nogal impactvol is en zeker niet zonder risico, zijn de eerste dagen, weken, maanden spannend, maar dezelfde middag beweeg je je armpjes en beentjes. Geen zenuwen geraakt, check.
Ik wist niet dat er zoveel snoertjes en slangetjes in een baby’tje konden, maar alles om onze kleine beter te maken.
Je hebt wantjes aan en ligt aan de beademing in je bedje op de futuristische Kinder IC. Het lijkt wel of we in de Space expo beland zijn. Alles om je heen piept en zoemt, je zit vast aan allerlei cassettes en apparaten. Je hoofdje vol met slangetjes en pleisters. Je hebt het zwaar en kreunt zachtjes, je ligt nog aan de beademing.
Ik hou weer je handje vast en zing voor je…
Handje vasthouden vond je vervolgens als peuter niet fijn, in de rij bij de kleuters wurmde je tot grote ergernis van je maatjes, standaard je handje los. Mijn hand bij het oversteken werd zo snel mogelijk weer losgeschud. Het benauwde je denk ik, je had vrijheid nodig.
Dus liet ik je los…Ik liet je vrij, al vond ik dat soms moeilijk.
Nu ben je 11 jaar. Kleine meisjes worden groot. Groot en gezond. Heel af en toe pakt jouw hand heel even de mijne, als het spannend wordt, als je het moeilijk hebt, als je het eventjes niet weet, zoekend naar houvast, veiligheid, vertrouwen, om me vervolgens snel weer los te laten. Je kan het zelf.
Ik ben ongelofelijk trots op je. Je bent zo gegroeid, je bent mooi van binnen en buiten. Je bent prachtig zacht en kwetsbaar, maar zo sterk, stoer en krachtig als een leeuw. Je bent een lieverd.
Je loopt voor me uit, met je schooltas op je rug, je nieuwe telefoon in je hand.
Ik zie heel even dat kleutertje voor me dat voor het eerst naar school huppelde, met die te grote tas op haar rug.
Dan draai je je om. Ik zie een stralende lach!
‘Dag mam!’
‘Dag lieverd! Veel plezier in groep 8!
