Zaterdag 8 maart was het Internationale vrouwendag. Voor de mannen die mij berichtjes stuurden wat in hemelsnaam het belang is van deze dag is kan ik kort zijn. Zwijg. Er is nogal wat aan de hand in de wereld. Het feit dat Google en Apple International Womensday uit hun kalender hebben gehaald is op zijn minst shocking. In Amsterdam liep het ondertussen vol met protesterende vrouwen en mannen. Bizar dat we anno 2025 nog steeds de straat op moeten voor onze rechten, waar vrouwen in de jaren ’70 al voor streden. De ongelijkheid en het onrecht is nog in iedere vezel voelbaar. Ik was niet in Amsterdam, al voelde ik wel in alles dat ik daar had moeten staan. Ik liet op kleinere schaal mijn stem horen, op mijn eigen(wijze) manier. Ik deelde mijn proces. Een krachtig en tevens kwetsbaar statement. Maar zo nodig voor mijn herstel en een prachtig voorbeeld voor mijn meiden en anderen vrouwen die in dezelfde situatie verkeren. (Voor wie oprecht geïnteresseerd is in de podcast over dit onderwerp, stuur me even een persoonlijk berichtje!)
Vandaag opende ik mijn Instagram account en zag een bericht van onze Burgemeester Wendy Verkleij. Onze vrouwelijke leider van onze prachtige Gemeente Noordwijk.
Ze schreef: Vandaag is het Internationale Vrouwendag! Dit jaar draait het om de vrouw van de toekomst. Wat betekent dat? Voor mij is dat de vrouw die kansen ziet en pakt, die zichzelf blijft en anderen inspireert. In Noordwijk, Noordwijkerhout en de Zilk zie ik elke dag zulke vrouwen: jong, oud, ondernemend, zorgzaam en krachtig. Laten we samenbouwen aan een toekomst waarin iedereen de ruimte krijgt om te groeien. Wie of wat inspireert jou?
Dit bericht trof mij hard. Raakte me. Niet iedereen krijgt de ruimte om te groeien. Niet iedereen heeft die ruimte. Beschikt over de mogelijkheden. Ik heb mezelf vrijgevochten uit een gouden kooi, ik ben weggevlogen de wijde wereld in, ik had werkelijk geen idee waarnaartoe, maar alles was beter dan dat waar ik inzat. Ik leef sindsdien al anderhalf jaar als nomade en trek met drie dochters onder mijn vleugels van woning naar woning in een Gemeente die geleid wordt door een vrouw en moeder, een burgermoeder en meester die wegkijkt. Met een bestuur dat niet bouwt, asociaal is, die machtsmisbruik niet schuwen en op het moment dat je een kritische noot uit, uithalen. Die dat, wat jij in al je kwetsbaarheid met ze hebt gedeeld en in al je radeloosheid, als slaghout gebruiken om hun eigen straatje schoon te vegen. Met een Burgemeester die niet acteert, niets van zich laat horen. Te druk met lintjes doorknippen, lachend op Social media verschijnen als voetbalsupporter, of bloemen uitdelend aan bejaarden die (wel) 60 jaar samen zijn.
Burgemeester Verkleij, ik herken in uw prachtige Instagram post mijn profiel en het profiel van velen andere vrouwen in onze prachtige gemeente, die ik heb mogen ontmoeten en die in dezelfde benarde situatie zitten als ik. Dreigend dak- en thuisloos. Stuk voor stuk ondernemende vrouwen, moeders, zorgzaam en allemachtig krachtig en prachtig. Dapper ook. Maar hoe kunnen wij in godsnaam groeien als onze basisbehoefte, een huis, een dak boven ons hoofd ontbreekt? Kunt u mij dat uitleggen? Ik wil niets liever dan bouwen aan een toekomst, maar waar is het samen? Ik ervaar dat helemaal niet. Waarom wordt er niets gedaan met mijn klacht? Waarom wordt er niets gedaan het woningtekort? Er zijn prachtige initiatieven geweest, alles wordt afketst. Het heeft geen prioriteit. See no evil, hear no evil. Deze vreselijke ‘Ik stop mijn kop in het zand methode” die tergende struisvogelpolitiek, zorgt ervoor dat vrouwen in benarde situaties blijven zitten. In onveiligheid. Is dat wat u wilt? Is dat wat u predikt? Dat kan toch gewoon niet waar zijn? Waar is de menselijke maat? U duwt ze terug in de kooi. Hekje op slot. Blijf vooral zitten waar je zit en verroer je niet. Wij helpen je niet. Wij, Gemeente Noordwijk kijken en bouwen uitsluitend voor succesvolle, mooie, goedverdienende, ondernemende, powervrouwen. De vrouw van de toekomst woont in een villawijk in ons mooie Noordwijk. Want die zijn er genoeg!
Maar ik heb nieuws voor u. De vrouw van de toekomst komt uit alle rangen en standen en blijft niet in een situatie zitten die niet goed is voor haar en voor haar kinderen. Zij breekt uit. Ze geeft haar grenzen aan en geeft hiermee het voorbeeld voor haar dochters en vertrekt, terwijl ze weet dat dit moeilijk gaat worden. En dat is een understatement. Een hel. Ze weet dat ze niet genoeg verdient en ondanks voldoende eigen vermogen nergens terecht kan voor een huis. Toch vertrekt ze, terwijl ze weet dat ze mogelijk dakloos raakt en ze ook al voorziet dat hij haar niet zal helpen. Ze weet dat ze haar kinderen voortaan voor de helft van de tijd zal moeten missen, terwijl hij ze het grootste gedeelte uitbesteed aan anderen, omdat hij alles zal doen om haar te raken en ze weet ook dat ze alle controle zal verliezen en dit los moet gaan laten. Ze zoekt bij man en macht naar oplossingen, ze geeft niet op. Zelfs niet wanneer zelfs de Gemeente Noordwijk haar eerst beloofd te helpen, dan met een ridicule oplossing komt en haar vervolgens van de klif afduwt. Ze blijft knokken en vechten, net zolang tot haar knuisten bloeden, tot ze leeg is. Ze valt en staat weer op. Ze werkt hard aan zichzelf. Blijft positief. Ze deelt. Ze blijft manifesteren. Ze blijft geloven dat het goedkomt. Ze laat van zich horen. Ze krijgt hoop en vertrouwen en ziet, dit komt goed. Ze incasseert vrijwel voortdurend alle tegenslagen en houdt haar rug recht.
Ze vindt uiteindelijk een tijdelijk onderkomen. Op eigen kracht en met de steun van andere vrouwen die in dezelfde situatie zitten, of hebben gezeten en snappen waar ze doorheen gaat. Want vrouwen helpen elkaar. Zorgen. Althans, vrouwen met het hart op de goede plek. Ze krijgt even rust. Een droom appartement. Met z’n vieren in een slaapkamer, maar ze is er ongekend blij mee, haar meiden ook. Opgelucht en dankbaar voor deze fantastische kans. In het eigen dorp, dichtbij school, vriendinnen.
En nu zult u vast zeggen: ‘Nou dit is precies wat ik bedoel. Heel goed. Op eigen kracht. Heel ondernemend. Chapeau!’ Maar dit is niet alleen op eigen kracht. Het feit dat ik nog overeind sta is omdat ik (daar kan ik mijn eigen vermogen dan weer wel op inzetten) heb geïnvesteerd in een duur, maar zeer noodzakelijk hulptraject voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Hulpverlenende instanties lieten ons ook bungelen. Je zal toch in dezelfde situatie zitten als ik, maar zonder de financiële middelen, zonder zo’n fijn sociaal netwerk, zonder het vermogen te schrijven, te roepen, te schreeuwen en op die manier je stem te laten horen en dingen voor elkaar te krijgen, zonder een fijne werkgever die je de ruimte geeft, betrokken collega’s, lieve mensen om je heen. Als dat allemaal ontbreekt en de Gemeente laat je vallen? Hoe kun je dan ooit die vrouw van de toekomst worden die u zo mooi schetst in uw verhaal?
Het antwoord is: NIET. Dat word je niet. Je valt buiten de boot. Tussen wal en ’t schip en glijdt langzaam kopje onder, of je wordt willens en wetens kopje ondergeduwd. En als je dan vervalt in alcohol en drugs zijn ze je liever kwijt dan rijk, want we willen graag enkel en alleen succesvolle vrouwen in onze Gemeente Noordwijk. Althans, daar lijkt het verdacht veel op. En dat maakt me boos. En dat is een understatement. Furieus. Want ik wil wel bouwen aan een toekomst waarin ruimte is voor iedereen, niet alleen voor degene die worden geboren met een gouden lepel in hun mond, die geen notie hebben hoe de rest van de wereld leeft en werkt. Ik ben voor even onder de pannen…maar over een jaartje klop ik wel weer bij u aan. Doet u dan wel open? Of heeft u nog ergens een tweede huisje waar ik gebruik van kan maken? Is dit overigens ondernemend en inspirerend genoeg? ik hoor heel graag van u!