Blog 23 Tijdelijk gestrand… een permanent verlangen

Wakker worden met het geruis van de zee op de achtergrond. Een oneindige voortuin met zeezicht. Wat een plek om noodgedwongen te stranden. Wat een plek om gewoon opnieuw te beginnen, met z’n viertjes. Ik ken weinig mensen die het gegund is drie weken lang in een strandhuisje te bivakkeren ten tijde van zoiets moeilijks als een scheiding. Na 18 jaar, besluiten om alleen (met de meisjes) verder te gaan, huis en haard achterlatend is best een dingetje en doe je niet zomaar. Ik had voor mijn gevoel geen keuze. Dit is mijn weg. Scheiden is lijden en daar is niets van gelogen, maar het lijden werd wel verzacht door zand, zee en vooral de zon was ons buitengewoon goedgezind. Dit alles werd mogelijk gemaakt door ontzettend lieve mensen die ons graag willen helpen. In een wereld die steeds harder lijkt, in een maatschappij die grote ego’s en “Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken gedrag” bevorderd, bestaan ze nog: Mensen die naar je omkijken, die hun hand uitsteken wanneer je dreigt te vallen, die klaar staan en helpen.

We kwamen drie weken geleden aan bij de Koele Costa op een druilerige, grijze vrijdagmiddag. Een dag eerder had ik de deur van onze gezamenlijke woning voorgoed achter me dichtgetrokken. “Gewoon opnieuw. Je begint gewoon opnieuw Ol. Het komt goed!” sprak ik mezelf dapper toe.  Daar gingen we, de meisjes en ik. Een nieuw hoofdstuk. Ons avontuur. Bepakt en bezakt met kleding, boodschappen, spelletjes, knutselspullen, vliegers, scheppen en een bizarre, beschamende bende knuffels. Vol goede moed, opgelucht, met vooral heel veel zin en een klein hoopje pijn en verdriet, nestelden we ons in strandhuisje 1. Buren waren er in die eerste week nog niet, we hadden ‘het rijk’ voor ons alleen. Wat een heerlijkheid! Internet was ook nog niet aanwezig, maar daar werd hard aan gewerkt en dus loog ik: “Meiden, het is zo ontzettend balen, maar we hebben geen internet en geen Wifi, dus we kunnen dit weekend nog niet op de tablet, ongelofelijk vervelend!” Hun reactie: “Boeien! Mam waar liggen onze scheppen en emmers?” Ik riep nog: “Kan iemand mij knijpen, gebeurt dit echt, wat is dit…?” maar de drie dames die mij uit mijn droom hadden kunnen helpen waren al gevlogen. Wat overbleef was rust. Wat had ik daar behoefte aan. Rust. Adem. Om 17.30 uur bracht ik de gezandstraalde meisjes voor een nachtje naar hun vader. Toen ik terugkeerde op het strand, had de grijze lucht plaatst gemaakt voor helderblauw en kon ik nog net de zon in de zee zien zakken. In mijn vorige huisje at ik in mijn eentje vaak met mijn bord op schoot voor de t.v. Hier at ik aan tafel en staarde naar buiten. Naar het prachtige uitzicht. Naar de 50 tinten blauw in de lucht. Naar de rode zon die langzaam onderging, om aan de andere kant van de wereld weer op te komen. Bijzonder blijft dat toch. Vervolgens een avondje zingen met zeezicht. “Wat ongelofelijk naar voor mij, dat ik hier ben gestrand.”  

Dag twee kwamen drie meisjes het strandhuisje bezetten. Ik deed een verwoede, maar bovenal treurige en kansloze poging het huis ‘zandvrij’ te houden, maar dat daar gaf ik na een uur al de brui aan. Mission impossible. “Je moet leren loslaten Ol!” dacht ik bij mezelf.  “Lekker belangrijk dat je zand naar binnen loopt. Onbegonnen werk, geef het in godsnaam op.”  En dat deed ik! Wat kan opgeven bevrijdend werken en ik word er met de dag beter in! Vanaf dat moment banjerden we heerlijk met onze ‘zandpoten’ naar binnen. Een beste die er wat van zou zeggen. De meiden ontdekten overigens al snel dat het hanteren van de bezem en vooral het bij elkaar vegen van bergen zand in huis, buitengewoon ‘satisfying’ is.  Dat zij bezemen als ‘satisfying’ ervaren vond ik zelf overigens ook heel erg ‘satisfying’ terwijl ik het woord ‘satisfying en alle Engelse termen die de jeugd van tegenwoordig op een gemiddelde dag over je heen stort, helemaal niet satisfying vind, maar vooral heel erg ‘annoying’ maar dat terzijde. We genoten van de plek, de rust, het ruisen van de zee en van elkaar. We ontdekten dat het strandleven ons nog beter past dan we al dachten. We ontdekten ook dat we het overal goed kunnen hebben, als we maar samen zijn. We ontdekten dat klein heel fijn kan zijn, maar ook te klein en dat het strand dan genoeg ruimte biedt, om boos te zijn, te huilen, te lachen, te vloeken, te troosten, te knuffelen en weer te genieten, te zonnen en te chillen. Maar bovenal te slapen, want dat ging daar bijzonder goed. Niets is lekkerder dan na een dag buiten, je leeg gewaaide, getaande hoofd op een kussen te laten ploffen, alvorens natuurlijk eerst je voeten te ontzanden (spellingscontrole rekent hem fout, maar het is wel degelijk een woord en een begrip en een must), want zand is leuk, maar niet in je bed. We ontdekten ook dat de tijd helaas niet te stillen is, ook al wil je dat nog zo graag. We ontdekten dat er een tijd van komen is en een tijd van gaan en dat die tijd van gaan voor ons veel te snel kwam. We ontdekten dat we eigenlijk nooit meer weg wilden, omdat dit als geen andere plek, als thuis voelde. We ontdekten dat inpakken steeds makkelijker gaat, verhuizen na 3x bijna begint te wennen. Dat we steeds meer ontspullen, want wat hebben we nou eigenlijk echt nodig? En ik ontdekte dat het ‘nomadebestaan’ niet per se mijn ding is, maar dat alles went. We ontdekten dat we steeds beter worden in van dag tot dag leven, in plaats van eindeloos vooruit te plannen en te kijken. We ontdekten dat wij heel flexibel zijn en dat dat niet alleen tot uiting komt in de radslag die mama (in een vlaag van overmoedigheid en het gevoel nog twintig te zijn) maakt, maar dat de flexibiliteit vooral in mijn (turnende) meisjes zit en in hun vermogen zich aan te passen aan de situatie. Want het is verre van makkelijk dit hele proces, zij hebben hier niet voor gekozen, maar ze doen het toch maar allemaal. En hoe. Ik ben trots op mezelf en mijn dappere meisjes.  De sterke genen geërfd van de stoere vrouwen die ons voor zijn gegaan, vermoed ik.  

We kwamen aan met grijs en grauw weer en we vertrokken met grijs en grauw weer. De regen was een zegen…want een stralende blauwe lucht zou het vertrek alleen maar moeilijker maken. Bepakt en bezakt met kleding, boodschappen, spelletjes, knutselspullen, vliegers, scheppen en een bizarre, beschamende bende knuffels, gingen we weer op avontuur. Nou ja we… ik. De meiden gingen naar school en waren daarna een weekend bij hun vader. Waar eerdere verhuizingen soepel verliepen, ik in een gespreid schoon bedje terecht kwam, was dit een ander verhaal. Een prachtig, maar door de tijdelijke huurders, uitgewoond huisje. En dus was er werk aan de winkel. In eerste instantie om een achtergebleven bewoner eruit te bonjouren en daarna om de boel schoon te krijgen. Ik kon wel huilen, maar deed het niet. Ik heb nog wel heel even overwogen om terug te rijden naar strand, mezelf vast te ketenen aan de tafelpoot van het strandhuisje 1, maar dat kon ik Kees, Johan en Yvonne toch niet aan doen. Ik zag de krantenkoppen al voor me: ‘Hysterische gescheiden vrouw ketent zich uit protest vast om woningnood onder de aandacht te brengen. Ludieke actie, maar geen optie. “Hou op met jammeren Ol! Tel je zegeningen. Het komt goed. Het is altijd goed gekomen.” En dus begon ik. Opnieuw. Gewoon opnieuw. Ik nam de slaapkamer onder handen. Kees de wc en badkamer. De held. Later die middag kwam mijn broer en nog later mijn ouders me helpen en om 23.30 uur liet ik me op mijn kussen vallen en huilde ik mezelf in slaap, met het getrippel van een muis op de achtergrond. Ik ben niet alleen, was mijn troostende conclusie.

Dag twee herpakte ik mezelf. Ik ga hier een top plek van maken voor de meiden, was mijn motto. Ik trakteerde mezelf op een goede lunch met een vriendin. Ik kocht vrolijk beddengoed, lampjes, een prikbord, geurkaarsen, geurvreters, eucalyptusolie en schoonmaakazijn. Ik gooide ramen en deuren open, liet een frisse wind door het huis blazen en maakte het gezellig. ’s Avonds uiteten in Haarlem en naar een werkelijk fantastisch concert van Venice in de Philharmonie, wat tegenwoordig heel hip ‘De PHIL’ heet. Waar ik jeuk van krijg en wat ik net zo populair vind klinken als het woord satisfying, terwijl de avond wel echt bijzonder satisfying was. Nou ja, iets minder satisfying vond ik de overenthousiaste vrijwilliger die ook hier weer opdook (ze zijn overal). Niet alleen kwam ze in mijn aura, waardoor ik weg wilde, ik werd ook gewoon teruggetrokken in mijn ontsnappingspoging en vervolgens rukte ze me nog net niet mijn jas van mijn lijf, maar hield ze een onsamenhangend verhaal over brandgevaar, waarna wij toch maar besloten onze jassen op te hangen. We verbaasden ons enigszins dat we zelfs voor de paraplu 1,50 euro moesten betalen. Het mocht de pret niet drukken. We genoten van dit muzikale hoogstandje vanaf rij 5, omringd door diehard Venice fans inclusief tropenhoed. Ieder zijn ding, maar een tropenhoed draag je in de tropen, niet naar een concert in De PHIL. We lachten er hard om. Wat een heerlijke avond. Dag drie poetste ik door, net zo lang tot mijn handen openlagen en de kamer van de meisjes schoon was. ’s Middags kreeg ik nog een klapper te verwerken, maar stond ook alweer snel op mijn benen. Incasseren en door. Nacht drie was ik zo uitgeput en leeg dat ik niet anders kon dan slapen.

Dag vier. De meisjes ontdekten hun nieuwe plekje. Julia kon haar geluk niet op met drie poezen in de tuin. Ik ook niet, maar de reden van mijn plotselinge poezenliefde liet ik voor het gemak maar even achterwege. Die muizen, die moeten verhuizen en zij gaan mij hierbij helpen, was mijn stille gedachte. Het huis, de kamertjes, het buitenzwembad (nog gesloten, gelukkig, anders lag Juul er diezelfde middag nog in) en het springkussen op het park werden goedgekeurd en ‘de lucht’ in huis werd benoemd, maar was geen issue. “Er wordt aan gewerkt” was mijn antwoord. Ze sliepen als roosjes die nacht, het getrippel van de muis werd alleen door mij gehoord, maar niet als storend ervaren. “Loslaten Ol, je kunt nu niets. Het komt goed.” Dus startte ik dag vijf, gewoon opnieuw. Nu na een week, voelt het huisje zo fijn, zo vertrouwt en als thuis. De muis lijkt niet binnen te zitten, want ik zie nergens keuteltjes en dus is de kans groot dat hij tussen de buitenwand wandelt en dat vind ik een prima initiatief. Voor de zekerheid heb ik 4 ‘Ultrasonic Pest Repellers’ gekocht, die ik in het stopcontact steek en hoge frequentie geluidsgolven uitstoten waardoor ieder bewegend beest, direct de benen wil nemen. Dag spinnen, zilvervisjes, muggen, muizen, motten en mieren. Ga terug in jullie kieren. Verdwijn, voor tenminste een termijn, van 6 maanden.

Over 6 maanden moet ik hier weer weg. Of wellicht eerder als het me lukt om een iets permanentere verblijfplaats te vinden voor mij en mijn drie meisjes. Maar dat wordt een bijzonder moeilijk verhaal. Ik krijg namelijk geen urgentie. Mijn ex-partner heeft tenslotte een woning waar de kinderen terecht kunnen en ik mag het uitzoeken. Mogelijk aankloppen bij de dak en thuislozen opvang. Of misschien heeft burgemeester Wendy Verkleij nog ergens een plekje over voor mij en de meisjes? Want kopen is geen optie en sociale huur moet ik 11 jaar + ingeschreven staan (mijn 2 jaar biedt dus geen enkel perspectief) en de gemiddelde particuliere huur is niet te betalen voor een onderwijsassistente die 20 uur werkt, wiens baan ook niet zeker lijkt. Maar dat is een heel ander verhaal. Er kan nog meer bij…Bij sommige makelaars moet je drie keer de huur verdienen en dat red ik natuurlijk niet. Ik heb wel de overwaarde van het huis. Maar ik kan geen kant op. Er zijn geen huizen. Dat wij nu gered worden door een barmhartige Samaritaan als Kees is een godsgeschenk, waar ik overigens al een tijdje niet meer in geloof, maar wellicht moet ik dat in heroverweging nemen en wordt de kerk mijn redding oord. Ik sta als het goed is nog ingeschreven.

Ik had eerlijk gezegd mijn zinnen gezet op een leuk tiny house, op een braakliggende locatie, waar al jaren niets mee gebeurt, met uitzicht op mijn zo geliefde Noordzee. Het gat van Palace. Leek mij de perfecte plek. Wat schetst mijn verbazing…er staat een ineens een reuzenrad. Kuuroord Noordwijk. Een reuzenrad. Vlak bij het slagveld van Oranje op de boulevard. Tres chique. Het reuzenrad. Het torent hoog boven de daken uit. Je verwacht het niet. Het doemt op als een gestoorde clown in een horrorfilm. Het verpest alles. Het vervuilt de horizon nog veel meer dan alle windmolens bij elkaar. Het is hysterischer dan het lokaal genoemde, door de rode lichtjes knipperende ‘bordeel op zee.’ Het haalt ons “prachtige Noordwijk” zo onderuit. Goedkoop. Ordinair. Kermis. 

Een reuzenrad. Op een plek waar je huizen kan bouwen. Sociale woningbouw met uitzicht op zee!   Of past dat niet bij de kuuroord status? Sociale woningbouw naast de lelijke geldmaat, die notabene van ons belastinggeld opgeleukt  moet worden door een plaatselijke kunstenaar, die ik overigens heus deze opdracht gun, want alles voor de kunst, maar het is toch werkelijk de wereld op z’n kop? Waarom wordt er zoveel geld over de balk gegooid en wordt er niet gekeken naar wat werkelijk belangrijk is. Betaalbare woningen. Of word ik soms geacht met mijn drie meisjes permanent intrek te nemen in een van de VIP-gondels, met uitzicht op zee, met nog meer andere woningzoekenden in een crisissituatie? Is dat de bedoeling? Of gaat de gemeente eindelijk een keer coulant om met mensen die voor langere tijd op een vakantiepark wonen? Want mijn opties beginnen op te raken.  Waar moet ik in hemelsnaam heen straks, met drie meisjes?  Voor een vierde, vijfde, zesde keer verhuizen? Daklozen opvang? Onder de brug? Op de nieuwe tribune van SJC? Wie het weet mag het zeggen? Tot die tijd blijf ik hopen op een wonder. Leef ik van dag tot dag. Blijf ik dankbaar voor wat ik nu heb, op dit moment. Ik ben gezond, ik ben moeder, ik ben vrij. Ik ben dapper. Ik sta nog steeds. Ik ben terug aan het wandelen naar mezelf en zoek mijn weg met de meisjes. Ik blijf geloven dat het goedkomt. Waar ik ook tijdelijk strand, ik blijf permanent verlangen…