Vakantie! En ik was er helemaal aan toe. Rust. De meisjes weer dicht bij me, eentje naar een slaapfeestje, en de twee die over bleven zaten lief te knutselen aan tafel. Het is tenslotte herfstvakantie en dan knutsel je. Ongeacht of de kraaien van het dak vallen van de hitte, de zon schijnt buiten, je eigenlijk met een cocktail op je terras zou moeten zitten, zij kiezen knutselen, super schattig. Ik spoedde me naar mijn schuurtje en zocht naar de hangmat. Ik besloot het niet aan de grote klok te hangen (leuke woordgrap) dat ik mijn hangmat op ging hangen, want dan zou het snel gedaan zijn met de welverdiende rust voor deze hangouder. Dus ik sloop op mijn tenen door de tuin en hoorde: ‘Wat ben je aan het doen mam?’ en antwoordde: ‘Oh niets hoor schat’ en wist ze heel professioneel te paaien met glitterlijm (die nooit droogt en wat dan later in een drama eindigt omdat de enige optie de werkjes weggooien is, maar dat terzijde, dat is niet belangrijk voor dit verhaal) en ze trapten er vol in. Mama die vrijwillig glitterlijm serveert deed geen belletjes rinkelen!
En dus lag mama tevreden in haar hangmat. Muziekje op. Niets aan het handje. Het duurde welgeteld 5 minuten. Toen kwamen twee meisjes als een stel Duitsers mijn hangmat bezetten. Ik dacht echt dat ik het onder controle had, ik zag dit scenario totaal niet aankomen. Iets met je kop in het zand steken.
Maar ik zie wel meer dingen niet aankomen. Het kan zijn dat dat komt omdat ik ontken dat mijn ogen achteruitgaan en dat ik eigenlijk heel nodig naar de Pearl moet, maar dat oneindig uitstel, omdat ik daar gewoon mentaal nog niet aan toe ben. Ik voel me jong…op wat kleine (te verwaarlozen) haperingen na, wat rimpeltjes, grijs haar en…laat ook maar, het doet er niet toe, anders prijs ik mezelf zo uit de markt. Maar kunnen we het even hebben over Douwe Bob? Ik zag het gewoon niet aankomen. Welke afslag heb ik gemist? Douwe. Die is niet te houwen, die is gewoon gaan trouwen (en ja, ik weet dit is geen goedlopende Nederlandsche zin, maar het rijmt zo lekker weg!) Maar weg is ook de vakantiestemming. Gedaan met de relaxmodus. Bus van links. Ik zag hem niet aankomen. Denk je alles gehad te hebben. Wat een jaar. Zoveel voor mijn kiezen gehad. Zoveel al moeten doorstaan en nu dit? Misschien naïef van mij, het is echt een klap in mijn gezicht. Hij had toch op z’n minst even kunnen waarschuwen? Een berichtje was al voldoende, maar nee, in het geheim getrouwd. Stil de tijd. Die klote klok die ging weer vooruit, maar mijn brein in zijn achteruit, of was het nou net andersom? Hoe dan ook, ik las dit bericht om 5 uur vanochtend en ik was gewoon in shock. Al mijn toekomst perspectief in een keer vermorzeld, alle hoop weggevaagd, “The light of my life” is er gewoon tussentuit gepiept en heeft zich op een onbewaakt moment aan de ketting laten leggen. Ik kan er gewoon niet over uit. Geen appje niets…doodleuk op een paard aankomen rijden in Broek en Waterland, of all places, alsof het de normaalste zaak van de wereld is? En ik weet heus wel, uiteindelijk is het beter, ook voor mij, want de boekenkast met thema “Foute mannen” kan ik maar beter overslaan, maar de kast “Zachte mannen” trekt mij ook niet echt, tenzij je wild wordt van vader Pluis, of papa Pig. Lief hoor, maar dat is gewoon niet echt mijn type man. Er mag wel een rafelrandje aanzitten en dat zit bij Douwe gewoon wel snor. Nu moet ik zeggen dat ik niet zo van tatoeages hou, die van Douwe wel wat kinky vindt en iets te aanwezig, maar soms moet je er ook doorheen kunnen kijken en zien wat erachter zit. Het gaat niet om de buitenkant ten slotte en voor Douwe had ik die uitzondering graag gemaakt. Ik had zelf ook bedacht dat ik het wel leuk zou vinden als hij mijn naam symbolisch op zijn onderkin had laten tatoeëren, maar daar prijkt de naam van zijn zoontje al en daar heb ik (zo ben ik) natuurlijk alle begrip voor. Kijk Douwe leek mij super geschikt materiaal. Hij zingt, speelt gitaar, is vader, je zit er niet gelijk aan vast, geen druk op de ketel, geen gedoe. Bij Douwe weet je gewoon, dat zit wel goed. Dat is geen type die blijft bellen. Je mag al blij zijn als hij überhaupt nog een keer iets van zich laat horen. Zo’n type en we zien wel waar het schip strandt. Hoogstwaarschijnlijk in Broek en Waterland, want dat is toch een boten gebied. Je hoeft er niet mee samen te wonen, hij is gek op kinderen, want hij heeft er ook een paar en wie weet hoeveel nog meer? Het enige grote risico wat aan Douwe kleeft is dat hij bijzonder vruchtbaar is, dat je al zwanger bent als je naar hem kijkt en een soa ligt op de loer, maar daar kun je je voorzorgsmaatregelen voor treffen. Risico’s incalculeren. Maar nu is deze optie dus vervlogen. Bus van links. Jammerlijk en dat is zacht uitgedrukt. Ik zal dit een plekje moeten gaan geven. Ik weet nu nog niet hoe ik dat ooit moet gaan doen. Het is hard en zwaar. Zwaar klote. Het zal waarschijnlijk eventjes duren voordat ik dit te boven ben, maar ik weet zeker dat ik er sterker uitkom.
